بعد از مدتی ننوشتن
امشب دلم خواست بیام و راجب موضوعی نطق کنم.
خب راستش من مدلم اینه که دوست دارم مدام به هر نحوی شده به دیگران هدیه بدم.
البته ناگفته نماند که خیلی از همون وقت ها هم چون ایده هام از حساب بانکیم گرون تره، بیخیالش میشم و میگم خدایا تو خودت خوب میدونی من عاشق شاد کردن بنده‌هاتم اما همش حساب ته جیبمم دارم. برعکسِ داش اِبرام که دست میکرد تو جیبش و همه رو می‌بخشید...
بگذریم.
میخواستم یه چیزی بگم؛ من سعی میکنم همیشه به اونایی که دوستشون دارم یا برام مهمن
هر جور شده بفهمونم، یعنی بارها شده دیدم پول فلان هدیه رو ندارم، تو این حساب نشستم ساعت ها وقت گذاشتم و یه هدیه خودم درست کردم.
اما وقتی به طرف دادم، اونقدری که باید ذوق نکرده، یا بروز نداده، من کلی فکر کردم و برنامه ریختم تا ذوق اونو ببینم، تا ببینم که خوشحال شده اما..
حالا از اونجایی که بهم ثابت شده که درسته خدا با ما مستقیم عین پیامبر هاش حرف نمیزنه، اما از طریق بنده هاش و غیره حرفش رو بهمون میرسونه؛ رو این حساب دیروز که از خرید برمیگشتم، دایی‌ام رو دیدم.
از حق نگذریم، داییم خیلی خوش صحبته و گاهی چاخان ماخان هم قاطی حرف هاش میکنه ها، اما جوری میگه که آدم دوست داره گوش بده و پای حرف هاس بشینه، اینبار یه حرفی که البته قبلا هم شنیده بودم رو باز برام یادآوری کرد، گفت دایی جون آدم باید هرکاری که میکنه، برای رضای خدا میکنه.
خونه کسی میره، برای رضای خدا بره، هدیه میبره به این فکر نکنه که طرف حالا جبران میکنه؟ حالا چطور جبران میکنه؟ سفره میندازه، بگه حالا من کباب دادم، اون میکس میده یا قیمه؟ خلاصه بخوای وارد این دو دوتا چهار تای این چیزا بشی، به خودت میای میبینی نصف عمرت به حساب و کتاب گذشته.
داشتی برای رضای خدا بکن، نداشتی نکن.
اصلنم به فکر جبران نباش.
اونی که اهل معرفت باشه، میفهمه، نباشه
خودت رو بکشی هم نمی‌فهمه.
راست می‌گفت.
برای همین دوستم که سه روزِ کامل وقت گذاشتم و یه تقویم گلدوزی کردم، حتی یه عکس از اون تقویم تو پیجش نذاشت که اگر من بودم بپاس تشکر، حتما عکس میذاشتم
اما برعکس اون، یکی دیگه از دوستام که قشنگ میتونم بخش بگم رفیق، من هربار کوچک ترین کاری کردم، آنقدر ذوق از خودش نشون داد و تشکر کرد، که آخر شرمنده شدم که آخه حالا چیزی نخریدم یا کاری نکردم...
آره خلاصه.
ادم با آدم فرق داره، معرفت با معرفت فرق داره.
در نهایت هم هرکاری کردی اول برای رضای خدا، دوم هم برای حالِ خوب خودت. که انرژی از بین نمیره، انرژی مثبت بدی، همون رو دریافت میکنی، انرژی منفی هم بدی، باز همون رو دریافت میکنی...
درسته هنوز مونده به این حد برسم که به ازای محبت هام، هیچ توقعی نداشته باشم، اما من رو خدا طوری آفریده که وجودم پر از احساسه و اگر به کسی محبت نکنم، پژمرده میشم.
پس من به عشق دادن به دیگران ادامه میدم، حالا اونا نبینن، خدا که میبینه، هوم؟
