خیلی وقته پیش؛ شاید سه سال پیش، برای اولین بار حدیثه زیر رو شنیدم.
"مولا علی(ع) :
به آنچه ناامیدی، امیدوارتر باش، تا آنچه به آن امید بستی."
یه پارادوکسی تو این حدیث هست که میخواد اینو بگه، گاهی از چیزی که فکرشم نمیکنی بهت خیر میرسه، پس امیدت رو هرگز از دست نده!
یه دوستی داشتم دانشگاه که اصلا ازش خوشم نمیومد، از بس که این آدم از خود مچکر بود و انگار از دماغ فیل افتاده بود.
هر موقع باهم همکلام می‌شدیم منو میرنجوند و منم تاجای ممکن سعی میکردم ازش دوری کنم.
حالا بعد از گذشت چند سال، همین آدمی که یه روزی از کوتاه ترین مکالمات باهاش فرار میکردم، در عین ناباوری شده مُشَوِّقم!
چقدر این مدت کمکم کرد و خیلی صادقانه و دلسوزانه راهنماییم کرد.
و برام خیلی عجیب بود.
هیچ وقت فکرشم نمیکردم یه روزی باهاش رفیق‌شم! ... چه برسه به اینکه بخوام تمام کارایی که این روزا به هیچ کدوم از دوستام نمیگم رو بهش بگم.
اصلا میدونی، این دوسال، یکی عجیب ترین و در عین حال جذاب‌ترین سالهایِ عمرم محسوب میشه.
البته که اگر عمری باقی باشه، ممکنه بازم این زندگی منو سورپرایز کنه و همه چیز برام بلکل تغییر کنه.
اما تا این لحظه حسابه این دوسال از همشون سواست.
کلی رنج کشیدم، به سوگ نشستم، افسرده شدم، به جنگ ناامیدی هام رفتم
و تلاش کردم و تلاش کردم و تلاش کردم....
و در این لحظه، با تلفنی که امروز بهم شد، توی خوف و رجایی گیر کردم که نمیدونم چه چیزی در انتظارم خواهد بود.
خدایا اما میدونم، پشت تمامه این اتفاقات تعجب آور و شوکه کننده و در عین حال امیدوار کننده، تو بودی... تا اینجای ماجرا رو هم تو برام ساختی
الحق هم که خوب معماری هستی.
از اینجا به بعدم یاری‌ام کن.
میدونی که هنووووز این طفل خردسال که تازه داره تاتی تاتی رفتن رو یاد میگیره، سخت به آغوشِ پر مهرِ تو نیاز داره.
تا هربار زمین خورد، بدونه که آغوشی هست که زخم هاش رو التیام بده و تنِ خستش رو در آغوش بگیره.
پس خدایا تو بساز، که تو بسازی قشنگــــتره =)
